Erozja i akumulacja – w przyrodzie nieożywionej duże masy ziarnistych substancji, jak choćby piasek czy żwir, nieustannie poddawane są właśnie tym dwóm procesom. Natura podpowiada nam wzorce kreacji i dekompozycji – czy architektura może z nich skorzystać?
ICD Aggregate Pavilion 2018 from ICD on Vimeo.
Czy tysiące niepołączonych ze sobą cząstek mogą stworzyć trwałą konstrukcję? Co pozwoli na stworzenie budowli, jej dekonstrukcję, a następnie wykreowanie czegoś zupełnie innego z tych samych materiałów? Odpowiedzią na to pytanie wydaje się być ICD Aggregate Pavilion 2018 – prezentacja najnowszych odkryć w ramach ponad 10-letnich badań Institute for Computational Design and Construction na University of Stuttgart. Co niesamowite w tym projekcie to fakt, że pawilon składa się z elementów w żaden sposób ze sobą nie zespojonych – poszczególne cząsteczki w kształcie gwiazd łączy ze sobą wyłącznie luźny kontakt. O takim materiale można więc myśleć dwojako – jako o stabilnym ciele stałym, jak i o płynie, który charakteryzuje dynamika i rekonfigurowalność.
To co prawda jeszcze koncept, ale wskazujący zupełnie nowe drogi dla architektury. Tego typu materiał pozwoli na szybkie wprowadzanie projektu w życie, jego rekonfigurację, dekonstrukcję czy też możliwość sprawnego przeniesienia danej konstrukcji w zupełnie inne miejsce. Co ważne, wspomniany proces zmian nie pociąga za sobą produkcji niepotrzebnych odpadów budowlanych – materiał ten może być więc wykorzystywany wielokrotnie. Cząsteczki użyte do stworzenia ICD Aggregate Pavilion 2018 zostały zrobione ze zrecyklingowanego plastiku.
Pawilon wzrasta na wysokość trzech metrów, zaś jego szerokość i długość to odpowiednio pięć oraz siedem metrów. Konstrukcja waży blisko 2500 kilogramów. Do jego stworzenia użyto aż 120 000 cząsteczek – około 70 000 hexapodów, około 50 000 dekapodów i niemal 725 elementów wypukłych (sfer).
Więcej na: www.icd.uni-stuttgart.de
