„Ciało i Fikcja” to dzieło interdyscyplinarne, budowane przez taniec współczesny, design, muzykę i pracę ze światłem. W projecie tancerki i choreografki Marii Zimpel, przestrzeń i kostium zaprojektowane zostały przez studio We design for physical culture Doroty Kabały. Oświetlenie przestrzeni i tańca stworzył Paweł Winiarski. Premiera odbyła się pod koniec maja CSW Zamek Ujazdowski, w ramach wystawy „Inne tańce”. Kolejny, najbliższy pokaz odbędzie się w ramach festiwalu Malta w Poznaniu.
– Współpraca przy tak ciekawym projekcie jest niezwykłym doświadczeniem. Tworzenie obiektu dla choreografii, wraz z jej powstawaniem, otwierało przed nami nieskończone możliwości. Niektóre decyzje projektowe, podjęte na początku pracy zostały zachowane, aż po realizację, inne ewoluowały wraz z choreografią. To był bardzo piękny proces projektowy. Najbardziej satysfakcjonują mnie komentarze widzów po pokazie premierowym – mówi Dorota Kabała.
Tańczące ciało jest nie tylko fizyczne, lecz również tworzone przez ucieleśnione wyobrażenia i relacje, w jakie wchodzi. Fikcja na różne sposoby pozwala autorce zadawać pytania o granice ciała, sięgać do istniejących opowieści i budować zupełnie nowe. Przestrzeń, zaprojektowana przez We Design for physical culture tworzona była w dialogu z choreograficzną geometrią i jakościami tańca. W choreografii „Ciało i fikcja” przestrzeń – konkretna i odczuwana – definiowana jest przez ruch, jego kierunki i mechanikę żywego organizmu. Jednocześnie taniec czerpie z możliwości jakie daje powstały obiekt przestrzenny. Ciało i przestrzeń fikcyjnie stapiają się w jedno.
Kluczowym założeniem spektaklu „Ciało i Fikcja” odnośnie roli designu, było, by obiekt do tańca powstawał równocześnie z choreografią, by wzajemnie się inspirowały. Wynikiem pracy projektowej jest nietypowy dla tańca współczesnego, intrygujący, miękki optycznie obiekt – wyspa. Zaprojektowany został tak, by otwierał przed tancerką nowe możliwości ruchowe. Zawiera płaszczyzny poziomą i pionową oraz łączący je fragment wygiętej powierzchni, która w intrygujący sposób została wykorzystana w choreografii. To na niej tancerka wykonuje fragment, który przenosi widza w zaskakującą przestrzeń, fikcję.
Choreografia bazuje na ściśle określonych kierunkach, które są istotne dla całości projektu. Punkty, w których kończy się ruch, wyznaczają granice obiektu w przestrzeni, na nich opiera się miękki kontur obiektu – wyspy. Dzięki temu, że geometria obiektu została oparta na geometrii choreografii, tancerka wypełnia go ruchem precyzyjnie, aż po same granice. Obiekt staje się częścią choreografii i odwrotnie.
Na uwagę zasługuje również biały, minimalistyczny strój tancerki. Został zaprojektowany tak, by jednocześnie zapewniać komfort ruchu i podkreślać charakter choreografii. Charakterystyczne jest wycięcie odkrywające, eksponujące plecy, które nadaje ciału abstrakcyjny wygląd, nawiązujący do formy obiektu-wyspy. Ciekawą decyzją projektową jest pas materiału biegnący przez środek ciała tancerki, który zapewnia komfort ruchu w początkowej części choreografii, gdzie tancerka porusza się na brzuchu i klatce piersiowej. Długości rękawów i nogawek, marszczenia materiału, jego napięcie i luźniejsze fragmenty w wybranych partiach ciała łączą wizualnie ciało tancerki z przestrzenią i podkreślają poszczególne ruchy w tańcu.
Więcej na: www.we-design.studio
